Eva Peereboom doet vrijwilligerswerk voor rust en regelmaat
“Vrijwilligerswerk geeft mij regelmaat en rust. Je kunt eigenlijk wel zeggen dat ik profiteer van wat ik bij Esdégé-Reigersdaal doe.” Eva Peereboom was anderhalf toen ze van de vijfde traptrede viel. Haar hersenen stuiterden als het ware en veroorzaakten een knakje boven de holte van haar oog. Ze hield er epilepsie aan over. “Iedere paar minuten heb ik een kleine aanval waar je niets van ziet. Ik omschrijf het als een woesjie gevoel met een geurtje. Stel je voor hoe het is als je een tijdje op je knieën zit en ineens opstaat. Dat gevoel.” Een betaalde baan is voor Eva niet te doen, vrijwilligerswerk geeft houvast.
Eva: “Het is een lang en ingewikkeld verhaal, maar ik kreeg vooral last van mijn beperking toen mijn moeder op mijn 18e overleed en ik moest gaan werken. Af en toe kreeg ik grotere aanvallen en dan was ik een paar dagen van de wereld. Dat vonden ze op het werk niet prettig en ik kon geen baan lang behouden. Na een aantal jaren in Amerika gewoond te hebben, kwam ik in Nederland bij de sociale dienst terecht. Zij hamerden heel erg op een baan. Daardoor kwam ik als vrijwilliger terecht bij Esdégé-Reigersdaal. Ik wilde werkervaring opdoen en kende Reigersdaal van vroeger, toen ik daar met mijn opa ieder jaar naar het Zomerfeest ging.”
Diploma A
“Ik begon met zwemmen, met twee cliënten van Centrum 31, in mijn woonplaats Heerhugowaard. Later kwam er een derde bij. Eén van hen heb ik nog geholpen met het behalen van diploma A. Helaas kreeg ik in het zwembad een aanval dus werd het te risicovol om mij daar in te zetten. Ze kunnen de cliënten niet meer ondersteunen als ze mij moeten helpen. Dat snap ik, maar pijn doet het wel.” Het gaf Eva rust toen ze drie jaar geleden te horen kreeg dat ze niet meer op zoek hoefde naar een betaalde baan en een uitkering kreeg. “Toen ben ik ook meer vrijwilligerswerk gaan doen. Het is fijn om een ritme in je dag te hebben. Het klinkt misschien heel mooi om vrij te zijn, maar als dat langer dan drie maanden is, dan is dat echt niet leuk meer. In coronatijd lag natuurlijk alles stil. Het ritme viel weg en daardoor werden hele dagen voor mij een gat. Nu wordt alles gelukkig langzaam weer opgebouwd.”
Het klinkt misschien heel mooi om vrij te zijn, maar als dat langer dan drie maanden is, dan is dat echt niet leuk meer
Grove wandelschoenen en een lach
“Na het zwemmen begon ik op de Gemeentewerf. Daar kom ik twee keer in de week. Met één cliënt gooi ik 20 minuten een balletje over. Met een ander speel ik het spel ‘Wie van de vier’. Vaak hoor je dat mensen het lastig vinden om vrijwilliger te worden van iemand met een laag niveau. Voor mij is dat juist heerlijk. Deze cliënten vragen niet wat we vorige week ook alweer gedaan hebben. Dan zou ik ze het antwoord misschien wel schuldig moeten blijven. Maar dat je niet met ze kunt praten, betekent niet dat je geen contact hebt. Ze reageren op de toonhoogte van je stem en bepaalde geluiden. Zo wandel ik met Liesbeth. Zij is blind. Mijn grove wandelschoenen hoort ze uit de verte al aankomen. Er verschijnt dan een lach op haar gezicht. Onderweg zingen we kinderliedjes. Al moet ik bekennen dat ik er nog maar vier weet: Papegaaitje leef je nog, Zag twee beren broodjes smeren, In de maneschijn en Goedenavond speelman. We zingen ze ‘over and over’ en Liesbeth zingt vaak het laatste woordje mee. Of ze benoemt een woordje waarmee ze vraagt of ik het liedje wil gaan zingen. Tenminste, zo ervaar ik het. Bij Waterkant West (ook in Heerhugowaard, red.) wandel ik sinds kort rondjes in de buurt met Gerria. Haar moet ik nog leren kennen. Ontdekken of de klik er is. Wel weet ik al dat als het regent, ze ook van voorlezen houdt. En ik schijn een fijne voorleesstem te hebben. Dat zit al goed.”
Vreemde mensen
“Wat mij betreft zouden nog veel meer mensen kennis moeten maken met vrijwilligerswerk. Het is bij zoveel mensen nog onbekend. Mijn vriend René was net als ik op zoek naar werk. Hij heeft een opleiding in de Jeugdzorg gehad, maar het werd te zwaar voor hem. Werken voor Esdégé-Reigersdaal leek hem niks. De mensen op Reigersdaal, dat was maar eng. Ik heb hem een paar keer meegenomen en om een lang verhaal kort te maken: inmiddels werkt hij al ruim drie jaar met heel veel plezier bij Houtwaarde, de Waerdse Werf en de Werkplaats. En naast zijn betaalde uren doet hij ook nog vrijwilligerswerk binnen de organisatie. Zo zie je maar.” “Zelf blijf ik vrijwilligerswerk doen zolang het kan. Ik vind het heel erg fijn. In feite heb ik mijn eigen dagbesteding gecreëerd die mij rust en regelmaat brengt. Dat ik daar tegelijk een ander mee help, is mooi meegenomen.”
Meer verhalen over Vrijwilligers
Opgegroeid op het Reigersdaalterrein
Activiteitencoördinator John Molenaar kreeg altijd de vraag: ‘Komen je dochters nog’? Niet zo gek, want Marit, Inge en Lian waren altijd kind aan huis op het terrein.
Lees verder
Vrijwilligster Elsa: “Het is een wisselwerking”
Een praatje, een spel, een kopje thee, een creatieve activiteit. "Je betekent iets voor hen, maar zij net zo goed iets voor mij."
Lees verder