Judith, vrijwilliger bij de Bosgroet
Judith begon al op jonge leeftijd als vrijwilliger bij Esdégé-Reigersdaal. “Ik vind het gewoon oprecht leuk. Meer kan ik er niet van maken.”
Ze was 16 en ging op snuffelstage bij woonvoorziening de Bosgroet in Zuid-Scharwoude. Twee weken lang. “Ik wilde de zorgkant op, dit was lekker dichtbij, meer dacht ik er eigenlijk niet over. Het was geen overtuiging of zoiets.” Inmiddels is Judith Sponselee 21 … en nog steeds betrokken bij de Bosgroet. Nee, ze werkt er niet. Dat doet ze als verpleegkundige bij Magentazorg. Ze is er vrijwilliger voor Inge Janssen. Samen maken ze het verkeer onveilig op de tandem.
Eén keer in de maand spreken ze met elkaar af en maken ze een ritje op de driewieltandem – met trapondersteuning – van Inge. “Na een maand hebben we elkaar weer mooi wat te vertellen. En houden we het met elkaar vol”, lacht Inge. “Omdat ik graag beweeg, maar dat niet altijd lukt, heeft hij een hulpmotor. Ja, dat was in het begin wel even wennen, ja. We vliegen nooit uit de bocht, maar … wel een keer bijna! Nee hoor, Judith is heel voorzichtig.” Afspraken maken de twee zelf. Na het welverdiende kopje thee pakken ze meteen de agenda’s voor de volgende keer. En als er iets verandert, bijvoorbeeld door het weer, dan bellen ze elkaar even. Inge: “Dan zeg ik: ik ga niet fietsen, maar je mag wel komen.”
Geen touw aan vast te knopen
Vaak fietsen de twee richting Geestmerambacht. Dat is dichtbij en je kunt er een mooi rondje fietsen. Judith: “We nemen de rollator mee, zodat we onderweg ook even kunnen afstappen. Met mooi weer gaan we weleens picknicken. Dan heeft Inge vooraf de boodschappen al gedaan met de begeleiding. Super gezellig. Zijn we niet in het Geestmerambacht te vinden dan is er geen touw aan vast te knopen welke kant we opgaan. Dat zien we onderweg wel. Pech onderweg? Eén keer, ja. Toen was de accu kapot. Moesten we ineens wel een héél stuk harder trappen. Meestal fietsen we een uurtje. Dan is het voor allebei ook wel genoeg geweest want dan krijgen we zadelpijn. Dan doen we bij Inge nog lekker een kopje thee.”
“Ik vind het gewoon leuk om zo een beetje contact met Judith te hebben”, gaat Inge verder. “En op de fiets kunnen we het heel lollig hebben. Of ik dan nog op de weg kan letten? Neeeeej joh, ik niet! Gelukkig kunnen we niet zo snel omvallen omdat het een driewieler is.”
Nagels lakken
Hoewel het fietsen door de weersomstandigheden niet altijd lukt, gaan de afspraken wel gewoon door. Judith: “Dan verzinnen we gewoon iets anders. Een korte wandeling, cake bakken, een spelletje, GTST kijken of nagels lakken. Afgelopen najaar vroeg Inge me of ik een keer mijn accordeon mee wilde nemen. Ik had erop gespeeld tijdens de gezamenlijke barbecue op de Bosgroet. Het bleek ook háár lievelingsinstrument. Het waaide te hard om op de fiets te stappen en zo kon Inge het ook een keer proberen. Al is het nog wel een hele tour om dat gevaarte op schoot te zetten. Nu ik dit allemaal opnoem lijkt het wel of we heel vaak iets anders doen, maar dat valt hartstikke mee, hoor. Eigenlijk hebben we vaak wel mazzel met het weer. En het is niet zo dat we met het eerste zuchtje wind al afhaken.
Waarom ik dit doe als 21-jarige? Daar kan ik niet echt antwoord op geven. Daar denk ik ook niet over na. Ik vind het oprecht leuk om bij Inge te zijn. Dat gevoel had ik tijdens die twee weken snuffelen al en heb ik na vijf jaar nog steeds. Er hangt hier een fijne sfeer en ik hou van mensen. Mijn werk bij Magentazorg is hiermee niet te vergelijken. Ik vind het mooi dat dit totaal anders is. Volgens mij redden wij het nog wel een tijdje met elkaar!”
Meer verhalen over Vrijwilligers
Opgegroeid op het Reigersdaalterrein
Activiteitencoördinator John Molenaar kreeg altijd de vraag: ‘Komen je dochters nog’? Niet zo gek, want Marit, Inge en Lian waren altijd kind aan huis op het terrein.
Lees verder
Vrijwilligster Elsa: “Het is een wisselwerking”
Een praatje, een spel, een kopje thee, een creatieve activiteit. "Je betekent iets voor hen, maar zij net zo goed iets voor mij."
Lees verder