Marit, Inge en Lian: vrijwilligsters opgegroeid op het Reigersdaalterrein
John Molenaar, de man die jarenlang de activiteiten vanuit vrijetijdsbesteding coördineerde, was echt een begrip op het Reigersdaalterrein in Heerhugowaard. Maar hij kreeg ook altijd de vraag: ‘Komen je dochters nog’? Niet zo gek, want Marit, Inge en Lian waren altijd kind aan huis op het terrein. Van een balletje trappen met de cliënten tot stage lopen en achter de bar staan tijdens het Zomerfeest: “Wij zijn hier echt opgegroeid”, aldus de trotse dochters.
Vrij van school
Marit: “Ik heb nog foto’s van mezelf als baby bij de Til. Een trotse vader die zijn baby kwam showen aan de cliënten. We kwamen vaak op papa’s werk kijken omdat we het leuk vonden en we keken naar hem op. Op een gegeven moment gingen we echt meehelpen.” “Ik herinner mij dat Selma (collega van John, red.) altijd een brief stuurde naar onze school”, vertelt Inge verder. “Om vrij te vragen zodat wij maatschappelijke stage konden lopen bij het Zomerfeest. Drie dagen helpen op de kermis. Dat was altijd één groot feest!” Ook Lian heeft mooie herinneringen aan het jaarlijkse feest. “We deden altijd van alles. Fruit snijden, achter de kassa staan, foto’s printen of drankjes inschenken. Het hoogtepunt was het eten in het restaurant. Als klein meisje langs een buffet lopen en zelf kiezen wat je wilde eten… fantastisch!”
Potje voetbal
Naast het Zomerfeest gingen de zussen veel vaker met hun vader mee naar Heerhugowaard. Om te helpen of gewoon voor de gezelligheid. Marit: “Ik heb eens geholpen bij de dagbesteding, met creatieve activiteiten, en Piet gespeeld tijdens het Sinterklaasfeest.” Tweelingzussen Inge en Lian hebben goede herinneringen aan de jaarlijkse truckersdag, de boottocht en het biljarttoernooi in Hotel Zuiderduin. Lian: “We kwamen ook vaak in de gymzaal op het Reigersdaalterrein. In de vakanties bijvoorbeeld, om een potje te voetballen met cliënten. En het zwembad zal ik ook nooit vergeten, met die extreme chloorlucht.” Tijdens het gesprek komt duidelijk naar voren dat hun vader echt een pilaar was voor de cliënten. “Als klein meisje vond ik het bijzonder dat alle bewoners naar papa toegingen en hem omhelsden. Dan moest ik even slikken”, geeft Inge toe. “Maar later ben ik dat enorm gaan waarderen. Dat hij zo belangrijk was voor hen.”
Goud waard
“Nu we ouder zijn is het vrijwilligerswerk wel minder geworden. We hebben alle drie ons werk en Marit heeft inmiddels een gezin, dus het is wat lastiger te combineren. En vrij krijgen onder het mom van maatschappelijke stage zit er niet meer in”, grapt Inge. Maar de zussen zijn altijd blijven helpen, ook toen hun vader met pensioen ging. “De laatste jaren was onze belangrijkste taak misschien wel ‘bob’ zijn voor papa”, geeft Marit lachend toe. “Ik wil mijn kinderen ook meegeven dat het van waarde is om belangeloos iets te doen voor een ander. Dit jaar kon ik niet helpen bij het Zomerfeest omdat ik nog maar net was bevallen maar mijn man is wel geweest met onze zoon. Wij geven nu het stokje door aan de volgende generatie.”
Inge: “Papa vond het altijd heel belangrijk om de vrijwilligers te laten voelen dat ze goud waard zijn. Vrijwilligers kregen daarom altijd een presentje.” De dankbaarheid richting vrijwilligers wordt nog steeds uitgedragen. Lian: “Zo werden we laatst verrast met een presentje aan de deur, omdat we alweer 15 jaar vrijwilliger zijn. Ik denk ook, wat je zaait zul je oogsten. Want zonder vrijwilligers kunnen de activiteiten echt niet georganiseerd worden.”
Meer verhalen over Vrijwilligers
Vrijwilligster Elsa: “Het is een wisselwerking”
Een praatje, een spel, een kopje thee, een creatieve activiteit. "Je betekent iets voor hen, maar zij net zo goed iets voor mij."
Lees verder
Joop en Gré al 27 jaar vrijwilliger van Netty
Het is de leeftijd die maakt dat ze wellicht eens een stapje terug moeten doen, maar verder peinzen ze er niet over te stoppen. Echtpaar Joop (80) en Gre (82) Stins is al 27 jaar vrijwilliger.
Lees verder