Vrijwilligster Elsa: “Het is een wisselwerking”
Een praatje, een spel, een kopje thee, een creatieve activiteit. Iedere dinsdagochtend komt vrijwilligster Elsa Schmid (77) naar het Vlijthof in Alkmaar voor mensen van de Opsteker (onderdeel van De Zilvermeeuw). En dat al dertig jaar. Of eigenlijk kun je beter zeggen: ze komen er voor elkaar. "Want het is een wisselwerking", aldus Elsa. "Je betekent iets voor hen, maar zij net zo goed iets voor mij."
De reden dat Elsa zo’n immens lange tijd bij de Opsteker betrokken is, heeft alles te maken met hoe ze is: “Als ik ergens aan begin, moet er wel iets heel bijzonders zijn, wil ik het afbreken. Ik hecht me ook aan mensen en er is gezelligheid. Toen ik dertig jaar geleden moest stoppen met mijn werk als gymjuf, wilde ik niet stilzitten. Ik schreef me in bij de Unie van Vrijwilligers en daar kwamen ze met De Zilvermeeuw op de proppen. In mijn werk als juf vond ik het altijd het mooiste als ik huilende kindjes die niks durfden, kon helpen naar het moment dat ze over een balk heen konden lopen. Mét een stralend smoeltje. Die kleine stapjes zijn heel belangrijk. En dat geldt hier voor mensen met niet aangeboren hersenletsel misschien nog wel meer.”
Ondanks mijn beperkingen kan ik op deze manier toch nog iets betekenen
“Het contact onderling en de gezelligheid geven ook mij een goed gevoel. Mijn man en ik reisden altijd met een rugzak overal heen. Door een verkeerde behandeling in 2013 veranderde dat voor altijd. Mijn evenwicht is naar de knoppen. En ondanks mijn beperkingen kan ik op deze manier toch nog iets betekenen.”
Gordijn van de rails
“Er is wel veel veranderd door de jaren heen. Tsjoh, wat hebben we veel meegemaakt. Met Sinterklaas werd het rode velours gordijn van de rails geplukt en speelde vrijwilliger Aat voor Sinterklaas. We gingen naar de Keukenhof waarvoor extra vrijwilligers werden geregeld en ik zal nooit de tocht over de Vecht vergeten met een boot die aangepast zou zijn, maar waar veel te veel mensen op zaten waardoor je je kont niet kon keren. Ik kreeg fotoboeken met jubilea waarin cliënten stukjes schreven. Nu is het veel zakelijker geworden. Vrijwilligers onderling zien elkaar niet meer. Gelukkig heeft cliëntbegeleider Anita daar iets mee gedaan. Toen zijn 25 jaar in dienst was nam ze juist de vrijwilligers mee voor een etentje. Toen zag ik meerdere mensen van vroeger. Dat werd erg gewaardeerd. En ook de clustermanager heb ik inmiddels gesproken. In het voorjaar gaan we met zijn allen lunchen.”
Stoppen doe ik pas als het niet meer gaat
Onzichtbaar
Bij Het Vlijthof wordt in kleine groepjes gewerkt. Er is gezelligheid en tegelijkertijd rust. Er zijn niet teveel prikkels. Twee mannen leggen een biljartje in de aangrenzende ruimte, een ander leest een boek en twee dames zijn op creatieve toer. Elsa zelf sluit meestal aan bij de spelletjes. “Omdat we deze ruimte delen op andere dagen, kunnen we er niet ons hele hebben en houden laten staan. Het is fijn dat ieder zijn eigen ding kan doen. Kijk jongens, ik heb het kaartspel mee. Lekker grote letters”, schalt ze kwiek over tafel. “Ze wilden kaarten en die had ik thuis nog wel liggen. Ik heb trouwens wel het idee dat veel mensen ons niet kennen”, babbelt ze ongestoord verder. “Er is op deze plek niet veel aanwas. Terwijl er volgens mij wel vraag is. Maar het is misschien ook wel een drempel voor mensen om te komen. Nou goed, ik zal me even over de rummikub gaan buigen.”
Energie
Stoppen? Stoppen doe ik pas als het niet meer gaat. En mocht ik nog hulpbehoevender worden, wie weet kom ik dan een de andere kant van de tafel terecht. Het contact onderling en de gezelligheid zijn tenslotte erg belangrijk. Zo blijf je in de running, je krijgt er energie van en bent er even uit.”
Meer verhalen over Vrijwilligers
Opgegroeid op het Reigersdaalterrein
Activiteitencoördinator John Molenaar kreeg altijd de vraag: ‘Komen je dochters nog’? Niet zo gek, want Marit, Inge en Lian waren altijd kind aan huis op het terrein.
Lees verder
Joop en Gré al 27 jaar vrijwilliger van Netty
Het is de leeftijd die maakt dat ze wellicht eens een stapje terug moeten doen, maar verder peinzen ze er niet over te stoppen. Echtpaar Joop (80) en Gre (82) Stins is al 27 jaar vrijwilliger.
Lees verder